《己未过太湖僧寺得宗汝为书寄山蓣白酒长韵诗》拼音版

宋代黄庭坚

wèiguòtàisēngzōngwèishūshānbáijiǔzhǎngyùnshī--huángtíngjiān

cóngxuéwǎnwéndàomóuguānjiàngōng

zǎoshuāiguānshuǐjiànnèikuìlínbāng

línyǒuzōnghóuzhìnǎiyōngróng

shǒuguānguǎhāozhēnzhéqiángliáng

táojīngchēngshīshuāng

zhèngjīngshénzhěntōng

shěqǐngqiújiāyǒuhóuzàitáng

xiàyánxiànguānquàngēng

zuòmínmǐnfēnglìngxiānzhūxíng

wànshàngduòshìshuāng

zháiyányánzhōngqínfēng

wēngǎoyàngshíchūfēnfēngfáng

qiánzhíbáitǐngxiōng

zān怀huáisānchǐwèizāng

xiàngláiháojiézhìzhīniúyáng

rěnmínjiàoyǎngérshēng

jīngluǎnjiǔwàngchéng

sòngduānxiōngxiōngláishāotīngcóng

shàngyōngdiàosuìsuìchéng

ànsuǒjiāyǒuchuāng

yǎnbiānzhīhéngyángxiāngtuīchéng

shēnmiǎnguānliàndòukāng

suǒlǐnyánwèi使shǐpēng

yuèshāishèjiǔgōngniándēng

qiǎnhuìérzǒuhuáng

wéiqiǎnjiàlüèjiāng

西shìchángyīngfēng

kěnqiángzōngnǎi使shǐlìng

yuǎnjiāocǎozhānwéishang

dèngwěiménluóchùchàimáng

jièwèn宿yānbiānshùfēnghéng

sōngzhújiàntiānpánkōngzuòqiūshēng

niǎolàixiánzhēng

shuìjiàluànshíjiānyánmíngshūzhōng

shānnóngláijiànsūnwēng

wángchícáng

mínbìngbìngshēnyíngèng

yùnwèisòngshūxínglèichǔkuáng

biānwènjiāchéng

zāiyōuchéngdànduìchuáng

fēiniǎoběifēngchuībàozhāng

shūhuíyíngōuzhuàngshèméixiāng

guānpēiqīngnènéhuáng

shānchángwěngwàibāonèishāng

yàoténgkāilóngshǒufēng

wèiwēnrénmàoshíjiāng

bēiyǐnyàoyǒngshīduìhánjiāng

shēngshénláoxiāngqiūyuèmíng

wànxiāngmínyínxiōng

寿shòugōng使shǐzhīchénghuàguāng

fǎnlái寿shòuzhōngyǒutūnzhōujīng

tóngwángmìngzhíwèiqióng

shízhìshāozhúzhòumíngqióng

黄庭坚简介

唐代·黄庭坚的简介

黄庭坚

黄庭坚(1045.8.9-1105.5.24),字鲁直,号山谷道人,晚号涪翁,洪州分宁(今江西省九江市修水县)人,北宋著名文学家、书法家,为盛极一时的江西诗派开山之祖,与杜甫、陈师道和陈与义素有“一祖三宗”(黄庭坚为其中一宗)之称。与张耒、晁补之、秦观都游学于苏轼门下,合称为“苏门四学士”。生前与苏轼齐名,世称“苏黄”。著有《山谷词》,且黄庭坚书法亦能独树一格,为“宋四家”之一。

...〔 ► 黄庭坚的诗(2085篇)